Wihnachtsmann

Von’n Wihnachtsmann

Mien gro­te Deern, mien lüt­te Deern
de möögt so geern Geschich­ten höörn.
Un kümmt de Wih­nachts­tiet nu ran,
ver­tell ik jem vun’n Wihnachtsmann.
Denn sitt se beid op mie­nen Schoot,
denn kiekt se beid mit Oogen groot.
Un in eer Oogen deep dar ünnen
staht all mien Geschich­ten binn´n.

De Wih­nachts­mann, mien söte Muus,
de hett dar but­ten rut sien Huus,
dar but­ten, wo de Tan­nen staht.
Dar sitt he in sien lüt­te Kaat
un kiekt. Un fangt dat an to sneen,
dann fleit he. Un denn — hest nich sehn!-
Denn kamt de Kreihn un jüm­mer mehr
mit Wark un Wark em vör de Döör
mit Wark un Wark, segg an, segg an
wat schüllt wi denn, ool Wihnachtsmann?

Denn set de Ool sien Piep bisiet
un seggt: dat ward nu Wihnachtstiet!
Denn steckt he an dree lan­ge Licht
un maakt een fier­lich Gesicht
un schüfft tohööcht sien gro­te Brill
–un all de swat­ten Kreihn sitt still.
Mien lee­ven Kreihn — so seggt he denn -
ji möt nu na de Stadt mal hen,
´neem ach­ter Wall un Steen vermuuert
de lee­ven Kin­ner lang all luuert.
Tellt se mi all! Ver­ge­et mi keen!
Dar sünd so veel mang Muur un Steen.
Un nu man gau, min lee­ven Kreihn
ik mutt denn groo­ten Sack noch neihn!

Wark! Wark! -
Nu wees mal still, mien söte Deern!
Kannst nich de Kreihn all tel­len höörn?

Quel­le:
Her­mann Clau­di­us (1878 – 1980) in Deut­sches Lese­buch für Volksschulen,
5. und 6. Schul­jahr, Aus­ga­be XII aus 1935
Ver­lag Moritz Dies­ter­weg, Frank­furt am Main